3D Televizyonlar, Ne Oldu da Bir Anda Hayatımızdan Çıktı?

3D televizyon konusunda birinci olarak Panasonic ve LG üzere firmalar işe başlamış olsalar da çok vakit geçmeden Samsung üzere televizyon üreticileri de bu dala giriş yaptılar.

Hatta o yıllarda birtakım okullara gelip aşikâr bir fiyat karşılığında çocuklara bu tecrübesi sunuyorlardı. Pekala, o vakitler öve öve anlattıkları bu televizyonlar artık nerede?

Bunun için öncelikle 3 boyutlu televiyonların nasıl ortaya çıktığına bakmalıyız.

2009 yılında Avatar sinemasının çıkması ile birlikte insanlar 3. boyuttan çok etkilenince televizyon üreticileri de 3D’yi meskenlere taşımak için harekete geçtiler. Gördüler ki içerik ve müşteri var.

İlk olarak LG ve Panasonic 3D televizyon akımına girdiler ve çok geçmeden Samsung ve Sony üzere markalar da cümbüşe dahil oldu.

O devirlerde Bimeks üzere teknoloji mağazalarına girdiğimizde satış vazifelileri bize birer gözlük verirdi ve mağazada demo yani kısıtlı bir mühlet test yapmamıza müsaade verirlerdi. Ekseriyetle beşerler hayran kalıyorlardı ve çoğunluk bu televizyonları satın alıyodu.

3D televizyonların keyfini çıkarmak için ne yazık ki gözlükler şart. Fakat işte bu gözlükler külfet yaratabiliyordu.

Görselde iki farklı gözlük var, biri pasif yani polarize gözlük. Bu gözlüklerin hoş yanı, şarj gerektirmemeleri ve oldukça ucuz olmaları. Eskiden pasif gözlükleri 5-10 TL’ye bile bulabilirdiniz.

Ayrıca, pasif gözlükler yalnızca A ya da B markalı televizyonlarla uyumlu değildi, pasif gözlükleri destekleyen tüm televizyonlarla kullanılabilirdi. Lakin dezavantajı, düşük çözünürlük ve uzun müddet kullanıldığında baş ağrısı yapmasıydı. Yani, diyelim ki 1920×1080 çözünürlüklü bir televizyonunuz varsa pasif gözlüklerle düşük kalitede izlerdiniz.

Soldaki faal gözlükler ise içeriğinizi tam Full HD kalitesinde izlemenizi sağlıyordu. Lakin, bu gözlükler şarjla veya pille çalışıyorlardı.

Gözlük camlarına aslında LED ekranlar deniyor. Bu LED ekranlar, gözlük camlarının siyahlaşıp tekrar şeffaf hale gelmesini sağlıyor. Fakat etkin gözlüklerin dezavantajı pahalı olması ve uzun mühlet kullanıldığında baş ağrısı yapabilmesiydi. O vakitler etkin gözlükleri kişi başı 150-160 TL’ye alabilirdiniz, yani 100 dolar civarındaydılar

3D televizyonların artık olmama sebeplerinden birisi de içerik yetersizliği.

Sinema direktörleri 2D sinemalar çekiyorlardı ve ansızın her sahnede 3D imgeler kullanmak mümkün olmadı. Mağazalarda demo televizyonlara baktığımızda trenle seyahat ederken gerçekmiş üzere hissettiren 3D manzaraları görebiliyorduk, lakin meskende sinema izlediğimizde bile 3D patlama sahnelerini zorlukla izleyebiliyorduk.

Bu nedenle, direktörler karakterleri ekrandan dışarı çıkarmak yerine 3D efektleri kullanarak derinlik algısı oluşturmaya başladılar. Hatta kurgu ve montaj teknikleri kullanılarak bile 2D ekranda derinlik hissi oluşturulabiliyordu.

3D televizyonlar, LCD/LED televizyonlara kıyasla çok daha kıymetliydiler.

Dolayısıyla tüketiciler, yüksek fiyatlarının yanı sıra bilhassa üstte bahsettiğim nedenlerle 3D dayanaklı bir televizyon alma fikrine pek sıcak bakmıyordu. Ek olarak, 3D sinemalar ve 3D Blu-Ray oynatıcıların fiyatları da epey yüksekti.

Bu durumda bir kullanıcının 3D televizyon alırken yanında bu ekipmanları da alması gerekiyordu, bu da 3D televizyonların kullanımını daha da maliyetli hale getiriyordu.

Bunun dışında teknoloji gelişmeye devam ediyordu.

3D televizyonların pek sevilmediği gerçeğiyle yüzleşmek zorundayız. Fiyatları çok yüksekti ve kullanıcılar için pek uygun değillerdi. Ayrıyeten, gözlüklerin kullanımı da rahatsızlık verici olabiliyordu. Bu yüzden, yüksek çözünürlük ve sertlik teknolojileri olan 4K, 8K ve HDR üzere özellikler kullanıcılar tarafından daha çok tercih edildi.

Böylece, 3D televizyonların yerini bu teknolojiler aldı ve 3D akımı da hızlıca sona erdi. Artık gözlükler unutuldu ve 3D televizyonlar pek fazla ilgi görmedi. Bu da bir devranın sonu oldu. Artık yalnızca sinemada kullanılan bir teknoloji.