Her Biri Pokemon Özelliği Üzere: Hayvanların Tehlikelere Karşı Geliştirdikleri En Uygun Savunma Düzenekleri

Doğada hem avlar hem avcılar, hayat uğraşı verirken çeşitli stratejiler geliştiriyorlar. Daha başarılı stratejiye sahip olan taraf, genelde bir gün daha hayatta kalmayı başaran taraf oluyor. 

Bazı avlar, geliştirdikleri savunma düzenekleriyle kendilerini avlamayı düşünen hayvanlara gerçekten gözdağı veriyorlar. Bunun dışında tüm savunma sistemleri avcılara karşı da geliştirilmiyor doğal; bazen tabiatın kendisine karşı da savunmak zorunda kalıyor kendini canlılar.

1. Rana Sylvatica çeşidi kurbağalar, kış aylarında soğuktan donmamak için doğal bir antifriz sistemine sahip. 

Soğuk kış aylarında birinci başta kurbağaların derisi donuyor ve bedeni sert bir hal alıyor. Daha sonra kanlarında bulunan özel bir proteinle kandaki suyun donmasını sağlıyor. Oluşan buzlarla hücrelerinde bulunun suyun yaklaşık %70’i emiliyor.

Bu sırada karaciğer glikoz salgılıyor ve bu glikoz boşalan hücrelerin içini doldurarak daha fazla su çekilmesini engelliyor; çünkü tüm suyun çekilmesi mevt manasına gelirdi. Ayrıyeten glikoz sayesinde hücrelerin içi hiçbir vakit donmuyor; sadece dışı donuyor.

Donan kurbağalar haftalarca bu formda kalabiliyor; kalp ve beyin de dahil hiçbir organında yaşamsal faaliyet gözlemlenmiyor. Havalar ısındığındaysa tekrar içeriden dışarıya gerçek çözünme başlıyor ve kurbağa bir gün içerisinde hiçbir şey olmamış üzere hayatına devam ediyor.

2. Deniz hıyarları düşmanlarına iç organlarını fırlatırlar. 

Böylece avcısını etkisiz hale getirmeye ve bilhassa bağırsaklarına dolanmasına neden olan deniz hıyarı, tehlikeden kurtulmuş olur. Deniz hıyarı püskürttüğü organlarını 6 hafta içerisinde tekrardan oluşturur. 

3. Lybia çeşidi yengeçler deniz anemonlarını bir nevi boks eldivenleri olarak kullanırlar.

Deniz anemonlarının salgıladıkları zehirler sayesinde düşmanlarını kendisinden uzak tutmayı başaran lybialar, deniz anemonlarının bir nevi seyahat etmesini sağlayarak bu yeterliliğin geri dönüşünü yapmış olurlar. Bunu tıpkı arıların polen taşımasına benzetebiliriz.

4. Mürekkep balığı rengini ve halini değiştirerek mükemmel formda kamufle olabilir.

Doğanın tahminen de en uygun kamuflaj sistemine sahip olan canlısı olan mürekkep balıkları, her renge ahenk sağlayabiliyor. Derilerinin rengini çok süratli bir halde değiştirebilen ve bununla yetinmeyip bedenlerinin biçimini de ortama uyumlu hale getiren mürekkep balıkları, böylelikle hem avcılarından saklanabiliyor hem de avlarını avlayabiliyor.

5. Camponotus saundersi tipi karıncalar yuvalarını korumak için kendilerini patlatabilirler.

Kolonisi tehlike altında olduğunda bu karınca türü kendini patlatarak bir zehri etrafa saçıyor ve düşmanı etkisiz hale getirmeye çalışıyor. Sonucunda da kendi hayatını feda etmiş oluyor pek alışılmış ki.

6. Yavaş lorisler, ürettikleri zehirle düşmanlarını komaya sokabilirler.

Yavaş lorislerin, memeliler ortasında pek de sık görülmeyen ‘zehirli ısırıklara’ sahip olduğu biliniyor. Kollarındaki bir bezden çıkan salgıyı yalayarak ağızlarındaki tükürükle birleştirdiklerinde zehir elde ediyorlar. Bu adaptasyonları sayesinde avcılarını uzak tutuyor ve yavrularının kürklerine uygulayarak onları da müdafaa altına alıyorlar.

7. Bombardıman böcekleri son derece sıcak ve zehirli bir kimyasalla düşmanlarını kendilerinden uzak tutuyorlar.

Anüslerinden fırlattıkları bu sıcak ve zehirli kimyasalın içinde hidrojen peroksit ve birtakım enzimler bulunuyor.

8. Boynuzlu kertenkeleler tehlike altındayken gözlerinden kan fışkırtarak avcılarını geri çekilmeye zorlamaya çalışıyor.

Temel savunma sistemi kamufle üzerine olan bu hayvanlar, kamuflajları başarısız olursa B planına geçiyor ve düşmanına gözlerinden kan fışkırtıyor. 

9. İspanyol semenderi taarruza uğradığı vakit kaburga kemiklerini derisinin dışına çıkarıyor ve çıkan kemikler zehir taşıyan iğne misyonunu görüyor.

Daha da ilginciyse tehlike altında zehir dolu kaburga kemiklerini derisinden dışarı çıkarması, hayvanın kendisi için ölümcül bir sonuca yol açmıyor.