Ormana Düşen Uçaktan Tek Kurtulan Bayanın Günlerce Süren Hayatta Kalma Gayreti

Juliane Koepcke, 10 Ekim 1954 tarihinde Lima, Peru’da doğdu. Peru’nun ünlü Alman biyoloğu Hans-Wilhelm Koepcke’nin kızıdır. Juliane, tabiat ve biyolojiye olan tutkusu ve ileride bir zoolog olma hayaliyle büyüdü.

Bir trajedi, mucize yarattı: annesi ile seyahat eden Juliane Koepcke, uçağa bir yıldırım çarpması sonucunda kocaman ormanda tek başına hayatta kaldı.

Olayın üzerinden yıllar geçti ama travması hala devam ediyor.

Juliane’nin hayatı tam olarak 24 Aralık 1971’de değişti. Annesi ile Peru’dan Lima’ya dönen bir uçak seyahatinde bulunuyordu. Lakin, LANSA Havayolları’na ilişkin uçak, Peru’nun Amazon Ormanları’nda fırtınaya yakalandı. Uçak, büyük bir yıldırım çarpması alarak paramparça oldu ve Juliane Koepcke tek başına 3,000 metre aşağıda olan yağmur ormanlarına düştü.

Juliane: “annemle seyahat edeceğimiz uçağı bekliyorduk ve uçak tam 7 saat gecikmişti” diye anlatıyor. Başta her şey olağan görünüyordu. Ta ki uçak kara bulut yoğunluğunun içine girene kadar. Kolay bir türbülans zannedilen durum, biraz geçince ciddileşmişti. Anlattıklarına nazaran şiddetli sarsıntı kabindeki bagajları etrafa saçıyordu. Uçağı şiddetle sarsan fırtınalı hava, bir şeylerin yolunda gitmediğinin habercisiydi.

Yolcular çığlık atıyor, yerlerinde duramıyorlardı. Yaşananlar endişe sinemasından hallice.

Yaşananların akabinde dış motorda parlak bir ışık gören Juliane, annesinin son kelamlarını de ekledi: “Bu son, her şey bitti Juliane!”

Juliane, gözlerini açtığında kendisini ormanın derinliklerinde yalnız buldu. Kıpkırmızı bir koltuk kesimine tutunuyordu. Hafızası zayıflamış, baş karışıklığı içindeydi. Yıldırım çarpmasıyla paramparça olan uçaktan nasıl kurtulduğunu hatırlamıyordu. Yalnızca süratle düşerken annesine sarıldığı son an aklındaydı. Ormanın sessizliği ve ıssızlığı onu dehşete düşürüyordu. Fakat onun için daha da zoru, etrafında meyyit yatan öbür yolcuların imajıydı.

Hayatta kalmak için içindeki gücü topladı. O anları şöyle anlatıyor:

“Serbest düşüşteydim lakin koltuğuma bağlıydım ve baş aşağı asılı haldeydim. Duyduğum tek ses rüzgârın fısıltısıydı. Büsbütün yalnız ve çaresiz hissettim. Ormanın gölgesinin bana hakikat döndüğünü görebiliyordum. Ardından şuurumu kaybettim ve çarpmayla ilgili hiçbir şey hafızamda yok. Daha sonra uçağın yerden yaklaşık iki mil yükseklikte ufak modüllere ayrıldığını öğrendim.”

Juliane uyandığında yavaş yavaş idrak etmeye başlamış, annesine bağırmış ancak yalnızca kendi sesinin yankısını duymuş kocaman ormanda. Bunun üstüne bir de köprücük kemiğinin kırıldığını, bacaklarındaki kesikleri fark etmiş.

Kazadan önce bir araştırma istasyonunda geçirdiği 1,5 yıl ona ormanda hayat hakkında büyük avantaj sağlamış.

Ormanda yaşama konusunda tecrübeli olan Juliane, kendisini bir nebze şanslı hissediyordu. Kazanın akabinde 4 gün geçmesine karşın ormanda hala bir hayat belirtisi arıyordu. Akabinde bir akbaba sesini duyup korktuğunu şöyle anlatıyor:

“Bildiğim öbür şey ise kazadan kalan cesetler olduğuydu. Derede bir köşeyi döndüğümde, üç yolcunun başlarını toprağa çarptığı bir bankla karşılaştım. Panikle felç üzere hissettim. Hayatımda birinci kez bir ceset görüyordum. Bir an annemin onlardan biri olabileceğini düşündüm lakin cesede sopayla dokunduğumda bayanın ayak tırnaklarının ojeli olduğunu gördüm. Annem hiç tırnaklarına oje sürmüyordu ve çabucak rahatladım. Lakin bir müddet sonra hissettiğim bu niyetten çok utandım.”

Tek başına sıkıntı koşullar altında hayatta kalan genç bayan, bulunana kadar hayatta kalmayı nasıl başardı?

Kazanın akabinde, Juliane enkaz alanından uzaklaşarak yiyecek ve su kaynaklarını aradı. Bitkilerle beslendi ve yakınlarda bulduğu akarsulardan susuzluğunu giderdi. Kaza sonucu aldığı yaralarla da uğraş etti.

Kendi başına yaralarını temizledi ve pansuman yaparak enfeksiyon riskini azaltmaya çalıştı. Acıya karşın, kararlılığı ve içsel gücüyle hayatta kalmak için direnmeyi sürdürdü. Güneş’in ve akarsuların taraflarını takip ederek umut edilen kurtuluş noktasına ulaşmaya çalıştı. 

Bu esnada Juliane’nin moral ve ruhsal dayanıklılığı da büyük değer taşıdı. Yalnızlıkla baş etmek, kaybettiği sevdiklerinin acısıyla uğraş etmek ve geleceğe dair umudu korumak için içsel gücünü kullandı. Bu, onun hayatta kalma uğraşındaki tahminen de en değerli ögeydi.

Kazanın akabinde 10 gün geçince bir kulübe buldu.

10 gün sonra ormanda bir kulübe bulduğunu aktarıyor Juliane. Boş bulduğu kulübede yaralarını olabildiğince sarmaya çalışarak geceyi orada geçirmiş, sabah uyandığında ise uzun vakit sonra birinci sefer insan sesleri duymuştu.

Juliane, karşısında insanları görünce İspanyolca kendini tanıtarak uçak kazasından bahsetmiş. Bu şahıslar de Juliane’ye yardım etmişler. Çok geçmeden de ailesine kavuştu. Kurtarıldıktan günler sonra ise annesinin cansız vücuduna ulaşıldı. Bulgular annesinin de sağ kurtulduğunu ancak ağır yaralandığı ve birkaç gün sonra öldüğünü gösteriyor.

Juliane Koepcke’nin kıssası, büyük bir hayatta kalma örneği olarak dünya çapında dikkat çekti. Hayatta kalma azmi, birçok bireye ilham verdi. Juliane, olayların akabinde Almanya’ya döndü ve zoolog olarak eğitimine devam etti. Ayrıyeten, hayatta kalanlar ve uçak kazaları hakkında bilinçlendirmek hedefiyle konferanslar verdi ve insanların tabiat ile ahenk içinde yaşamaları konusunda davette bulunuyor.

Konu ile ilgili videoya bu linkten ulaşabilirsiniz.