“Zindanlar & Ejderhalar: Hırsızlar Ortasındaki Onur” İnceleme
Dünyanın en tanınan masaüstü rol yapma oyunu olan Dungeons & Dragons, beyaz perdede ise bir türlü istenileni elde edememişti. Şimdiye kadar izlediğimiz uyarlamalar, beklenen parlamaya çok uzaktı.
Zindanlar & Ejderhalar: Hırsızlar Ortasındaki Onur, beklentilerinizi nasıl ayarladığınıza bağlı olarak sizi mutu da edebilir kendisinden nefret de ettirebilir. Genel olarak baktığımızda ise devamı gelecek öykülerden birincisiyle karşı karşıyayız ve amaç kitlesi de daha genç bir kitle.
Not: Spoiler yok!
Neverwinter, D&D kozmosunun New York’udur.
Onlarca farklı kitaba yayılmış kıssalar barındıran bu cihan, ülkemizde de Unutulmuş Diyarlar adı altında yayımlanmıştı. Tıpkı cihanda geçen Icewind Dale, Baldur’s Gate, Neverwinter Nights üzere üretimler da bilgisayarlarda oynadığımız yapımlardı.
Zindan & Ejderhalar: Hırsızlar Ortasındaki Onur, bu dünyanın New York’u olan Neverwinter’da geçiyor. Nasıl harika kahraman sinemalarında konu daima New York’u içerirse, bu kainatın kıssaları de bir halde Neverwinter’a bağlanır. Bu sinemada de durum farklı değil. Yeni bir dünyayı tanıtma açısından baktığımızda ise uygun bir başlangıç noktası görüyoruz.
Filmin en büyük başarısı, kendisini ciddiye almamayı başarması.
Elinizde çok büyük para kazandıracak bir marka varsa elbette ki onu kullanmak istersiniz. Yapımcıların da yaptığı bu lakin en baştan çok isabetli iki karar verdikleri de ortada: Masa başında dönen geyikleri andıran bir sinema yapacaklarına ve bunu, 90’ların B sınıfı sinemalarının estetiği ile yapacaklarına dair kararlılıkları sineması harika hale getiriyor.
Karakterlere hürmet duymanın ehemmiyeti de ortaya çıkıyor.
Yapımın latifelerinin çokluğuna ve birtakım yerlerde göze çarpan boşluklarına karşın, karakterlere gösterilen hürmet dikkat çekiyor. Karakterler sık sık latife gereci olmalarına karşın asla latifenin kendisi haline gelmiyor. Hiçbir karakter perdeye yalnızca latife olsun diye çıkarılmıyor. Kaldı ki ne vakit olgun olmaları gerekse, karakterler çok yetişkin üzere düşünüp hareket edebiliyorlar.
İki sinema bir ortada: D&D oyuncusu olanlara bir sinema, olacaklara bir sinema.
Filmin en başarılı yanlarından birisi, farklı izleyici kümelerinin bu imalden tıpkı anda keyif almasını sağlaması. Sinema katman katman: ortalama bir latife genel izleyiciye hitap etmeyi başarırken, birebir şakaya FRP oyuncuları diğer bir açıdan gülüyor. Genel olarak şakaların istikrarı güzel, öyküyü fazla sulandırmıyor lakin sinemanın, kendisini çok da ciddiye almadığını da gösteriyor.
Yani sinemadan bir Yüzüklerin Efendisi ya da Game of Thrones epikliği beklemezseniz memnun olacağınızı söylemek mümkün. Ha öte yandan yetişkin bağlantıları konusunda pek çok imalden daha olgun bir yapıtla karşı karşıya olmamız da tatlı bir ironi yaratıyor mu, yaratıyor. Şikayetçi miyiz, asla.
Oyunculuklar da sırıtmıyor, kendilerine inandırmayı başarıyor.
Hollywood’un Chris’lerinden Pine olanı rolüne yakışıyor, tarihin en hikayeden çıksa pek bir şey değişmeyecek başrollerinden biri olsa da epey eğlenceli bir öykünün merkezinde yer almayı başarıyor. Michelle Rodriguez ise gerçek bir baltalı ilah (ilahe?) olarak uygun bir performans sergiliyor. Bridgerton’daki abi olarak bildiğimiz Regé-Jean Page de sinemada kendisini görmeye alıştığımızdan farklı bir performansla karşımıza çıkıyor.
Bir de üretimde pratik efektler de CGI kadar sık kullanılmış ve açıkçası başarılı da olmuş. Pratik efektler her vakit için çok gerçekçi manzaralar ortaya çıkarmayabilir fakat çok aşırı gerçekçilik zahmetiniz yoksa gördüğünüz sahneler çok kâfi. Ayrıyeten hangi karakterlerin oyuncakları yapılacağını da bir basamakta görmüş olmamızı sağlıyor.