Aztek Ayinlerinde Uygulanan Birbirinden Yırtıcı Metotlar

Birçok medeniyetin, insanları kurban eden gelenekleri olsa da hayal etmekte bile zorlanacağınız vahşet sahneleriyle isminden her daim kelam edilen Aztekler için bu uygulamalar, inanç sistemlerinin epey kıymetli bir kesimiydi. 

Ritüellerini gerçekleştirmek uğruna, kendilerini ve bazen çocuklarını bile tabiri caizse ateşe atmaktan geri durmayan bu medeniyetin geleneklerine daha yakından bakalım.

Toplumda hayli yaygın olan bir geleneğe nazaran, birinci doğan çocuğun ya da onun yerine bir kölenin kurban olarak sunulması gerekiyordu.

Azteklerde her 20 günde bir bu ritüel tekrarlanırdı ve kurban edilecek çocuk ya da köle öldürülmeden evvel, Texcoco ve Tlacopan üzere büyük piramitlerin zirvesinde özel olarak ayrılmış tapınaklara götürülürdü.

Ayinler sırasında ekseriyetle kurban; özel bir taşın üzerinde gerilir, göğsü yarılır, obsidiyen yahut çakmaktaşı bir bıçak kullanılarak kalbi çıkarılırdı. Akabinde bu kalp, taş bir kaba konur ve kurban, allaha sunularak yakılırdı.

Bu gelenek, İlah Huitzilopochtli yahut Vitzilipastli’nin bedeninin bir cins ekmek üzere toplumca yenmesini temsil ediyordu. Bu emelle kurban edilen kişinin parçalanan vücudu ve kanı, hamura katılarak yoğruluyor ve yeniyordu.

Kalbin yanı sıra, kurbanın çeşitli uzuvları ya da başı da kesilebilirdi.

Bazı araştırmacılar bu formülün, tipik olarak Chalchiuhtlicue üzere ilahları taklit eden kadın kurbanlara özel olduğunu söz ediyor lakin çeşitli kodekslerde İspanyollar tarafından anlatılanlara nazaran, başı kesilmiş cesetlerin piramitlerin basamaklarından aşağı atıldığını da söz ediyor.

Diğer bir ritüel, kurbanın derisiyle ilgili.

Kurbanın derisinin yüzülmesiyle gerçekleştirilen bu gelenekte, yüzülen deriyi giyen birisi halkın ortasında dolaşır ve deriden saçılan kan ile rahmetin geleceğine inanılırdı. Aslında cesedin parçalanıp yenmesi de bu kurban ritüelinin bir kesimiydi.

Azteklerde bulunan bu insanı kurban etme geleneği, tanrı etinin simgesi olarak görülmüş ve ilaha adanmış insan etinin paylaşılarak yenmesi inancını taşırdı.

Bunların yanı sıra adaklara bir çeşit oyun oynatılıyordu ve oyunu kaybeden grup, hezimetin bedelini canıyla ödüyordu.

Özellikle yağmur yaradanı Tlaloc’u şereflendirmek maksadıyla kutsal dağlarda yapılan bu merasimlerde, yetişkin insanların yanı sıra çocuklar da kurban edilebiliyordu zira çocuk adaklara ilişkin gözyaşlarının, yağmuru yatıştırdığına inanılıyordu.

Ayrıca kurbanlar, tek bir kurbanın, bir savaşçı grubuna karşı bir gladyatör turnuvasında savaştırılması üzere bir süreçle de feda edilebiliyordu.

Bu uğraşla kurbanın, savaşçı grubundan kurtulmasına ve rakiplerine rastgele bir ziyan vermesi mümkün değildi zira kurban, yalnızca taş bir platforma bağlı değildi. Birebir vakitte silahı tüylü bir sopadan ibaretti ve rakipleri epeyce keskin obsidiyen kılıçlara sahipti.

Bir başka ritüelde de, kurbanlar tahtadan bir çerçeveye bağlanırdı ve dart yahut ok yağmuruna tutulurdu. Yeniden kurbanların ateşe atılması da elbet en müthiş uygulamalardandı. 

Ayinlerden sonra ise kurbanların başları, dekorasyon maksatlı sergilenebilirdi ve kurban edilenlerin etleri de yönetimde olan seçkin sınıf üyeleri, kurbanları esir eden savaşçılar ya da ayini düzenleyen rahipler tarafından yenilirdi.

Araştırmalar 1486’da Aztek rahiplerinin, inşa ettikleri bir tapınağı kutsamak için, tam 7000 insan kurban ettiğini tespit etmiştir ve bu ritüeller sırasında rahipler, çok sefer vecde gelerek göğüslerini parçalamak suretiyle kendilerini kurban etmişlerdir.  

Bölgeyi inceleyen Avrupalılar ise, başşehir Teocalli’de bulunan ahşap iskeletli bir binada tavana kadar dizilmiş 136.000 insan başı saymıştır. Araştırmacılar, bu kafataslarının büsbütün kurbanlara ilişkin olduğunu tabir etmekte ve hususla ilgili çalışmalarını hala sürdürmekte.